Cadangan perundangan Generation End Game (GEG) kini membawa kepada pertikaian yang berat

KETIKA pihak berkuasa kesihatan awam mahu menggubal undang-undang untuk menamatkan wabak rokok, pihak-pihak lain dengan secara licik menyeru pula pengharaman alkohol, kelab malam, minuman manis dan perjudian di negara ini.

Ia mungkin sepatutnya, tetapi kita hidup dalam dunia yang tidak sempurna. Terdapat banyak perkara dalam hidup yang mungkin harus diharamkan.

Tetapi walaupun semua dilarang dari sudut undang-undang, mereka akan terus berkembang secara haram. Ia hanya memberi peluang kepada kumpulan penjenayah untuk mencipta, mengedar, menjual dan mengendalikannya secara haram.

Kerajaan menjadikan sesuatu itu haram jika mereka mempunyai sebab untuk berbuat demikian. Mereka mempunyai sejarah paternalisme yang panjang dalam mentadbir negara ini. Paternalisme telah dibenarkan atas campuran dasar moral, agama dan sosial.

Hari ini, hujah-hujah tersebut kini dirangka di bawah panji-panji kesihatan awam dengan cadangan pengenalan undang-undang untuk mengurangkan penggunaan produk yang sah, iaitu tembakau, yang boleh memberi kesan negatif kepada kesihatan pengguna jika diambil secara berlebihan atau banyak tahun.

Memperkenalkan analisis kos-faedah yang melibatkan 'kebajikan sosial' untuk cadangan pengharaman undang-undang tembakau membuka pintu kepada golongan paternalis untuk membuat pertimbangan nilai bagi pihak orang lain.

Kos dan faedah tidak boleh diukur dengan sewajarnya apabila berhadapan dengan keseronokan, kesakitan, kegembiraan dan penyesalan.

Satu kebimbangan mengenai cadangan pengharaman undang-undang tembakau ialah ia mewujudkan peraturan yang ada kesan sampingan, dengan kerajaan beransur-ansur menjadi semakin mengganggu dan manipulatif.

Ya, kerajaan boleh melaksanakan apa-apa dasar, tetapi patutkah begitu? Adalah dipercayai bahawa kerajaan harus bertindak jika lebih ramai orang merokok walaupun terdapat garis panduan dan saranan kerajaan untuk membendung tabiat tersebut.

Dari segi larangan langsung, mengambil tindakan dalam apa sahaja kos adalah cara yang mengerikan untuk membuat dasar.

Patutkah peraturan direka bentuk untuk melindungi orang daripada diri mereka sendiri?

Ini mewujudkan situasi kesan sampingan kerana hujah yang sama untuk mengharamkan penjualan rokok kepada kanak-kanak bawah umur boleh digunakan untuk mengharamkan arak dan perjudian.

Hujah `cerun yang licin’ mengalihkan perhatian daripada isu yang dihadapi kepada hasil hipotesis, menawarkan sedikit atau tiada bukti terhadap kemungkinan hasilnya. Ia adalah kesilapan yang sering menarik emosi atau ketakutan orang ramai.

Pada masa ini, hasil cukai dosa daripada produk tembakau, perjudian dan alkohol, yang merangkumi hampir separuh, atau 49.7% daripada semua duti eksais yang dikutip, disatukan dengan hasil kerajaan yang lain.

Cukai dosa sering disasarkan dalam setiap belanjawan kerana ia dilihat sebagai cara paling mudah untuk mendapatkan hasil tambahan untuk negara. Namun begitu, peningkatan cukai dosa ditambah dengan penguatkuasaan yang lemah telah mengakibatkan penyeludupan rokok dan produk alkohol yang tinggi.

Hasil Kerajaan telah jatuh selama bertahun-tahun disebabkan oleh penyeludupan, dan cadangan larangan kerajaan terhadap perundangan tembakau pasti akan mencetuskan penurunan hasil yang lebih ketara.

Adakah matlamat undang-undang pengharaman tembakau untuk mengurangkan merokok, akan meningkatkan pendapatan, atau dalam beberapa kes, menyokong industri yang sah itu sendiri?

Mari kita bercakap secara terbuka tentang moral dan rasuah di negara kita daripada berdalih tentang perkara-perkara kecil. - DagangNews.com